Orhan Pamuk, podczas swojego wykładu z okazji otrzymania Nagrody Nobla (2006 rok) podał definicję pisarza, która niezmiennie mnie zachwyca:

(…) Pisarz to ktoś, kto cierpliwie spędza lata na próbie odkrycia w swoim wnętrzu kogoś innego i świata, który czyni z niego tego, kim jest. Kiedy mówię o pisaniu, to pierwsza rzeczą, jak przychodzi mi do głowy, nie jest powieść, wiersz albo tradycja literacka, ale człowiek, który zamyka się w pokoju, siada przy biurku i w samotności pogrąża się w swym wnętrzu, by pośród zaludniających je cieni stworzyć za pomocą słowa nowy świat. (…)
Pisać to znaczy przemienić owo skierowane ku wnętrzu spojrzenie w słowa: to znaczy badać z cierpliwością, uporczywością i radością świat, który człowiek przemierza, jak wycofa się do wewnątrz samego siebie.” A jeśli pisarz jest jednocześnie lekarzem – literatura zna takie przypadki: Antoni Czechow, Boy – Żeleński, Stanisław Lem, to co wtedy? Co jest lepsze dla niego? dla czytelników? dla przyszłości?

Moje przemyślenia na temat natchnienia v. powołanie

Rozmawiałam z wieloma moim pacjentami o powołaniu. Najbardziej podobała mi się definicja, że jest to przymus robienia czegoś. Jeśli tak spojrzymy na powołanie to muszę wyznać, że nie czuję powołania do bycia świadczeniodawcą – jak to określa współczesna nowomowa lekarzy. Może więc powinnam uznać, że zasoby mojego powołania wyczerpały się? Hm… pacjenci są przekonani, że powołanie to rodzaj perpetuum mobile, które działa bez końca. Może więc inaczej zdefiniuję stan ducha i umysłu, posługując się modnym obecnie językiem biznesowym: moje powołanie do medycyny uległo restrukturyzacji i w wyniku tego procesu zamieniło się w powołanie do pisania.

Moje dwa zawody przyszło mi wykonywać w  bardzo różnych epokach.

W lekarskiej młodości wszystkie drzwi były dla większości z nas zamknięte, w wieku średnim przytrzaśnięte, a od lat 90 tych  gdy jestem dziennikarzem wszystkie drzwi są szeroko otwarte. Co więcej w większości z nich stoją różni ludzie i z uśmiechem na twarzy zapraszają dziennikarza…

Choć skok przez mur jako sposób pokonywania drogi do wolności nie ma u nas w kraju od pewnego czasu odpowiedniej renomy, to obiektywnie trzeba przyznać, że wyzwolenie się spod jarzma przepisów, mentalnych ograniczeń i przeszkód stawianych przez najróżniejszych ludzi wymaga posłużenia się techniką skoku przez mur.

Mur w Oranie

Mury choć odgradzają wybrane fragmenty świata od reszty i często dzielą ludzi, w istocie są symbolem sukcesu. Warunkiem niezbędnym dla odniesienia sukcesu jest pokonanie muru. Jednostki nastawione bojowo dla sukcesu gotowe są mury burzyć, szturmować z udziałem wojska, podkładać materiały pirotechniczne, używać ciężkich pojazdów bojowych. Jednostki nastawione pokojowo mury pokonują w sposób symboliczny przemieszczając się w obmyślany sposób z przestrzeni A do przestrzeni B lub z przestrzeni B do przestrzeni A. Wszystko zależy od tego która przestrzeń jest utożsamiana z sukcesem.

Za swój największy sukces uważam przeskoczenie muru odgradzającego medycynę ostatnich 20 lat, zniewoloną tysiącami przepisów regulujących współczesną pracę lekarza od świata wolnych zawodów i realizowanie dalszej kariery w dziennikarstwie.

Mury występują w różnych kontekstach: pojawiają się w biblii, w literaturze ( na przykład w Zemście Aleksandra Fredry mamy wątek sporu o mur), w przysłowiach ( głową muru nie przebijesz), na granicy państw i miast, a także w życiu.

Buty które zwiedziły świat

Trzeba było nie jeden mur przeskoczyć i dużo ścieżek przedeptać, o czym świadczy dziennikarskie obuwie.

Moje foto motyla zostało wyróżnione w konkursie Lonely Planet. Zdjęcie wykonane w drodze nad Iguazu Falls

Stworzenie koncepcji Gazety dla Lekarzy, zgromadzenie wokół niej grona współpracowników i jej 8 letnia obecność w przestrzeni publicznej krajowej i międzynarodowej jest wyrazem tej wolności, a jednocześnie wspólnym wielkim sukcesem.

Z sukcesów sygnowanych  moim nazwiskiem wymienić należy otrzymanie dyplomu uznania World League of Hypertension za publikacje i wywiady dla mediów poświęcone promocji diety niskosolnej na skalę populacyjną. Wszystkie aktywności przedstawiłam na stronie internetowej.

Moja strona internetowa „Nie przesalaj”

https://sites.google.com/site/nieprzesalajkrystynaknypl/

Natomiast z sukcesów sygnowanych nickiem @mimax2 należy wymienić  prowadzenie fotoblogu od 2007 roku. Felietony dla Sermo, początkowo pisałam pod nickiem @mimax2,  od  września 2019 roku skorzystałam z możliwości zamiany nicka na imię i nazwisko.