Specjalizację I stopnia z chorób wewnętrznych uzyskałam w 1972 roku. Dokumentacja do specjalizacji nie była zbyt rozbudowana – obejmowała cztery strony formatu A4 z wpisami stażów kierunkowych plus praca poglądowa. Był to staż z anatomii patologicznej oraz chorób zakaźnych, który bardzo mile wspominam. Podczas tego stażu zapisałam się do Lekarskiego Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy, gdzie można otrzymywać pożyczki  bez procentów i bez żyrantów.

Egzamin specjalizacyjny I stopnia z chorób wewnętrznych zdawałam w Szpitalu Bielańskim w miłym towarzystwie innych kolegów, którzy w dalszej karierze obrali specjalizacje wymagające jedynki z interny medycynę tropikalną oraz pulmonologię.

Do egzaminu trzeba było znać bodaj 20 recept składanych

https://www.photoblog.com/mimax2/2017/07/12/12072017-specjalizacje-z-interny/

Specjalizację II stopnia z chorób wewnętrznych uzyskałam w 1976 roku. Egzamin był poważnym wyzwaniem, uczyłam się przez pięć miesięcy po cztery godziny dziennie i ostatni miesiąc po 8 godzin dziennie.

Pisaliśmy jako pierwsi interniści egzamin testowy, był on skażony pierworodnym grzechem niekompetencji układających pytania. Umiałam założyć elektrodę endokawitarną na dyżurze, ale nie wiedziałam co miał na myśli autor pytania na ten temat. Egzamin zadałam lekko nad poprzeczką.

                                   Specjalizacja II stopnia z chorób wewnętrznych